Terwijl de zon mijn omgeving opwarmt naar tropische sferen, zit ik in de schaduw in de tuin. Ik heb deze week onbetaald verlof genomen om wat meters te kunnen maken met het boek over werken met fases in schematherapie. En het gaat lekker, al zeg ik zelf!
De woorden verschijnen op mijn beeldscherm in eenzelfde tempo als waarop Tom Dumoulin een tijdrit rijdt. Ik heb dus ook tijd voor pauze gelukkig. Gisteren heb ik deze ingevuld door de plaatselijke boekhandel te bezoeken. Mijn favoriete thriller auteur Karin Slaughter was daar aanwezig om haar nieuwste boek te signeren. Na een half uur wachten was het zo ver. Ze zette haar krabbel, we bezigden wat small-talk over het weer en de lange rij en gingen op de foto. Na 30 seconden was het klaar en stapte ik ietwat verbouwereerd weer op de fiets naar huis.
Onderweg werd ik in beslag genomen door dagdromen over mijn schrijverscarrière. Hoe voel ik me straks als het boek af is? Zullen er mensen zijn die me vragen het te signeren? Hoe zou mijn leven eruit zien als ik schrijver was geworden en geen psycholoog? Na thuiskomst, met een ijsje ter afkoeling in de hand, genoot ik nog even van mijn imaginaire tweede leven als succesvol auteur.
En natuurlijk van mijn blitz-ontmoeting met de ‘queen of crime’…
